De eerste jaren
Lucinda werd in 1965 in Drumbeg, Noord-Ierland geboren. Hier heeft ze vijf jaar gewoond, totdat ze met haar familie naar het Verenigd Koninkrijk verhuisde. In Leicestershire werd ze naar een vakschool gestuurd en begon ze met balletlessen.
Zowel haar moeder als oudtante waren professionele actrices, en haar oudoom was hoofd lichtdesign van het Royal Opera House. Ze groeide dus op in een creatieve omgeving. Het was echter haar vader die haar aanmoedigde om te beginnen met schrijven – aangezien hij weinig thuis was vanwege zijn werkreizen, kwam hij altijd terug met een cadeau dat hij daar gekocht had. Vervolgens vertelde hij haar verhalen over de plekken die hij bezocht had, met personages die ze zich tot haar laatste adem herinnerde. Nadat hij stierf, vond Lucinda in een laatje alle verhalen die hij verteld had, maar dan op papier opgeschreven. Toen ze 14 was sloot ze zich aan bij haar moeders oude alma mater, Italia Conti, om ballet- en theaterlessen te volgen terwijl ze studeerde. In plaats van winkelen of uitgaan spendeerde ze haar tijd liever in het Victoria and Albert Museum of Art and Design, The British Museum en The London Library. Ze was namelijk geobsedeerd met geschiedenis en filosofie.
Toen Lucinda 16 jaar oud was, liep een BBC-regisseur haar balletles in en koos een paar studenten uit die auditie mochten doen voor de BBC-dramaserie The Story of the Treasure Seekers door E. Nesbitt. Lucinda kreeg de rol en nadat de serie uitgezonden was kreeg ze meerdere keren een aanbod om deel uit te maken van professionele theater- en tv-producties. Destijds leed ze aan een knieblessure, wat er uiteindelijk voor zorgde dat haar droom om professioneel ballerina te worden in duigen viel. Op haar achttiende nam ze het moeilijke besluit om niet naar de universiteit te vertrekken. Ze was immers inmiddels een drukbezette actrice. Een van haar rollen uit die tijd is Tracy the Bomber’s Daughter, in het iconische Auf Wiedersehen Pet.
Lucinda trouwde met een acteur die ze ontmoet had op de set van een televisiereclame, maar moest gedwongen pauze nemen toen ze gediagnosticeerd werd met wat we nu de ziekte van Pfeiffer noemen. Terwijl ze aan bed gekluisterd was, besloot ze om te beginnen met het schrijven van een verhaal dat al lang in haar hoofd speelde. Het feit dat ze haar fantasie kon gebruiken om te ontsnappen aan de moeilijke ‘echte’ wereld was zowel een openbaring als de beste soort therapie.
Schrijversleven
Ze liet het boek aan een vriendin van haar lezen – alle 600 pagina’s had ze met de hand geschreven in de maanden dat ze ziek was – die het vervolgens aan haar vader gaf. De vader in kwestie was zelf ook auteur, en hij gaf het boek op zijn beurt door aan een literair agent. Een paar maanden daarna, toen Lucinda 25 jaar oud was, kreeg ze niet alleen een boekdeal, maar raakte ze ook zwanger van haar eerste kind, Harry. Er volgden meerdere boeken, baby’s en een scheiding die haar terug naar Ierland bracht, waar Lucinda een kleine cottage in Clonakilty huurde. Het besluit om acteren te laten varen en zich op het schrijven te focussen was makkelijk gemaakt, omdat ze hier niet alleen haar creatieve, maar ook haar intellectuele kant in kwijtkon. Ook verwerkte ze in haar verhalen haar liefde voor geschiedenis, wat sindsdien een groot deel van haar boeken uitmaakte.
Lucinda verhuisde in 1998 terug naar Engeland en trouwde daar opnieuw. Na het krijgen van vier kinderen die allen niet ouder waren dan negen, nam ze een paar jaar pauze van boeken uitgeven. In die tijd schreef ze, als de kinderen naar bed waren, nog drie boeken. (Een paar jaar later werden twee van deze boeken – De vlinderkamer en De olijfboom – gered uit een bureaula in haar kantoor, om vervolgens met groot succes opnieuw geredigeerd en uitgegeven te worden.)
Toen ook de jongste kinderen naar school gingen, besloot Lucinda dat het tijd werd om de stoute schoenen aan te trekken en een boek te schrijven dat ze wél aan uitgevers durfde te laten zien. Ze veranderde haar naam van Lucinda Edmonds naar haar nieuwe, aangetrouwde naam: Lucinda Riley. Dit deed ze omdat ze niet veroordeeld wilde worden of gestereotypeerd wilde worden door de boeken die ze vijftien jaar eerder geschreven had.
Zonder enige verwachtingen schreef ze zich in bij een universiteit om filosofie te gaan studeren, en was verwonderd toen Penguin Random House de rechten kocht voor Hothouse Flower. Het boek werd al snel een nummer 1-bestseller over de hele wereld. In sommige landen staat het boek ook wel bekend als The Orchid House: in Nederland als De orchideeëntuin. Nog vier boeken volgden, die met groot enthousiasme onthaald werden.
Internationale bestsellers
Tot Lucinda, op een mooie sterrennacht in 2013 ter Norfolk, op het idee kwam om een zevendelige serie te schrijven, gebaseerd op de mythen en legendes van De Zeven Zusters van de Plejaden. Haar interesse in Griekse mythen en filosofie kon op deze manier in alle verhalen verwerkt geworden; elk deel werd dan ook zorgvuldig gevuld met anagrammen en metaforen.
Lucinda’s boeken raakten een snaar in bijna alle culturen, wat uniek is voor een fictie-auteur uit het Verenigd Koninkrijk. Meer dan 90% van haar verkoopcijfers komen van vertaalde versies uit andere landen. Al snel werd ze een van de meest succesvolle vrouwelijke auteurs in de wereld. De zeven zussen-serie is een wereldwijd fenomeen geworden en er liggen zelfs losse plannen om een tv-serie van zeven seizoenen te maken.
Haar boeken zijn voor meerdere prijzen genomineerd, waaronder de Italiaanse Bancarella-prijs, The Lovely Books-award in Duitsland en de Romantic Novel of the Year-award. In 2020 werd ze in Nederland bekroond met een Platina Boek, omdat ze 300.000 exemplaren had verkocht in een enkel jaar – een prijs die J.K. Rowling met Harry Potter ook in ontvangst mocht nemen.
In samenwerking met haar zoon Harry Whittaker schreef Lucinda ook een kinderboekenserie: De beschermengeltjes-serie.
Alhoewel Lucinda haar kinderen voornamelijk in Norfolk, Engeland heeft opgevoed, maakte ze in 2015 een langgekoesterde droom waar. Ze kocht een afgelegen boerderij in West-Cork, Ierland, wat altijd als haar spirituele thuis heeft gevoeld. Hier heeft ze dan ook haar laatste vijf boeken geschreven.
In 2017 werd Lucinda gediagnosticeerd met kanker. Op 11 juni 2021 is ze, omringd door haar familie, overleden. Toen ze na 30 jaar aan schrijfervaring De zevende zus uitbracht en deze drie weken voor haar dood bekroond werd als haar allereerste hardcover-nummer 1 in zowel de Engelse als de Ierse Sunday Times, was dit het meest trotse moment van haar leven.
